بررسی مضامین تغزّلی قصاید فرّخی سیستانی و متنبّی

از آنجا که مقدّمات قصاید عربی (تشبیب، تغزّل و نسیب) در نقد قدما از اهمّیت خاصی برخوردار بوده است و بزرگانی چون ابن رشیق قیروانی، ابو هلال عسکری، ابن اثیر، ثعالبی و دیگران، به نقد این قسمت از قصاید، اهتمام ویژه ای داشته اند، ضروری می نماید در ادبیّات فارسی نیز مقدّمات قصاید شاعران مورد تحلیل و بررسی قرار گیرد؛ در این همین راستا، در این پایان نامه، مقدّمات قصاید فرّخی سیستانی و متنبّی مورد بررسی قرار گرفته شده است. روش تحقیق، به شیو? توصیفی- تطبیقی و حجم نمونه کلّ قصاید دیوان فرّخی و متنبّی است. با مطالعه و بررسی مقدّمات قصاید (تغزّلات) این دو شاعر، چند نکته مستفاد می شود از جمله این که: اهتمام متنبّی به مقدّمات قصاید خود بسیار چشمگیر و در خور توجّه می باشد و مقدّمات طللی، وصف فراق و شکوا، از بیشترین بسامد در دیوان متنبّی برخوردار است؛ هم چنین متنبّی در تشبیب قصاید خویش به وصف طبیعت، میدان رزم و آلات و ادوات جنگی نیز می پردازد. در دیوان فرّخی سیستانی، تشبیبهایی با مضامین وصف، از جمله وصف معشوق، حالات شکار، وصف طبیعت و لوازمات آن مانند بهار، خزان، خورشید و ستارگان از بسامد بیشتری برخوردار است و با بررسی این مضامین، می توان افتراقات و اشتراکات دو شاعر مورد بحث را همراه با دلایل آن، در این زمینه مشخّص نمود.